Reč reditelja
Uvek govorim o čoveku, o društvu, o našim životima. S jedne strane. S druge strane se bavim nekim teatarskim pitanjima, pitanjima izvođenja, artikulisanja i stvaranja nekog specifičnog sveta. Seljačka opera se muzički i tematski bazira na svojevrsnom mađarskom melosu, na svojevrsnoj samouništiteljskoj patnji nad svetom, koji u ovom trenutku postaje melos i suština svih folklora i etničkog ludila. Svi postajemo Mađari, radujemo se plačući, tugujemo smejući se. Béla Pintér je na svoj način, genije mađarskog to jest Budimpeštanskog pozorišnog života. On je pisac, reditelj, koreograf i izvođač. Mislim da je jedini koji je uspeo da opstane i u ovim novim vremenima kada je mađarska samostalna scena maltene brisana. On uspeva da održi svoje pozorište živim, posećenim i finansiranim od strane gledaoca. Karte za njegove predstave jedva da možete kupiti. Kritičan je, bolan i poetičan. Seljačka opera je blasfemija prema operi i kvazi ozbiljnoj umetnosti uopšte, no redajući i predstavljajući iste one univerzalne  vrednosti kao što to radi velika umetnost. U vreme kada se etničko predstavlja kao esencija nacionalnog identiteta, a nacionalni ili verski identitet kao svevišnji. Samo ona to radi na svoj pučki, slobodarski i nemistifikovani način, govoreći ono što je istina, smejući se i drugima i sebi. Da li smo licemerni, je li nam društvo licemerno? Jeste. Krijemo li grehe prošlosti? Krijemo ih. Pravimo li teret svim budućim generacijama? Pravimo. Mrzimo li se? Mrzimo. Jesmo li nesretni? Jesmo. Je li problem da govorimo o svojoj nesreći? Problem je. Je li nam društvo, vlast, politika, državna i društvena infrstruktura promiskuitetna, incestoidna? Jeste. Dođe li nam na jezik, kada sve pogledamo i suočimo se sa stvarima, rečenica - majko, draga majko, što si me rodila? Dođe.

Andraš Urban, pozorišni reditelj, rođen je 1970. godine u Senti. Još i prije studija, sa 17 godina, formirao je prve pozorišne radionice i trupu Aiowa. Osnivač je internacionalnog pozorišnog festivala Desiré Central Station. Nakon srednje škole upisao je režiju na Akademiji umetnosti u Novom Sadu, u klasi profesora Vlatka Gilića. Sredinom devedesetih je prekinuo studije, koje je nastavio pet godina kasnije, u klasi profesora Bore Draškovića. Početkom XXI vijeka, uz podršku segedinskog MASZK-a i vlastitog ansambla  stvara i nezavisne pozorišne predstave. Diplomirao je 2000. godine, a pet godina kasnije je postao direktor pozorišta u Subotici. Od 2005. godine direktor je mađarskog gradskog pozorišta Deže Kostolanji u Subotici. Tokom svoje rediteljske karijere je režirao djela Büchner, Shakespeare, Dukovskog, Arrabala, Becketta i mnogih drugih, a radio je brojne predstave na prostoru čitave bivše Jugoslavije. Pokrenuo je i Međunarodni i regionalni festival savremenog pozorišta Desiré 2009. godine. Radio je u Novom Sadu, vodio umjetničke radionice u Rumuniji, a režirao je više od 40 komada u produkciji teatarskih kuća u Nišu, Novom Sadu, Beogradu, Segedinu, Bitolju, Ljubljani, Berlinu, Klužu, Varni i drugim gradovima. Saradnju sa Kraljevskim pozorištem Zetski dom, Urban počeo je 2016. godine. Od 2023. godine direktor je Novosadskog pozorišta.

Lica:
Mladoženja (Roland) - Sanjin Arnautović
Majka (Majka Balonj) - Amra Kapidžić
Otac (Imre Balonj) - Aldin Omerović
Julika - Sanela Krsmanović-Bistrivoda
Mlada (Etelka) - Sara Seksan
Vila - Vedrana Božinović
Feri - Mirvad Kurić
Šef stanice (Balint) - Sanin Milavić
Kauboj - Mak Čengić

Dramaturginja: Vedrana Božinović
Koreograf: Kristijan Gerđe
Scenografkinja: Adisa Vatreš-Selimović
Kostimografkinja: Adisa Vatreš-Selimović
Muzička saradnica i muzička priprema glumaca: Lejla Jusić
Dizajn svetla: Moamer Šaković
Dizajn plakata: Branko Vekić

Muzičari:
čembalo, korepetitor i dirigent - Fuad Šetić
violina I - Amar Beširević
violina II - Ajnija Germić
violina III - Sara Kasap
kontrabas - Rastko Zečević

Fotografije: Velija Hasanbegović

Trajanje: 01:10

Galerija slika